Week 2 en 3 – “Nasanga kapa…. Kapa munene….”

Afgelopen twee weken is er weer ontzettend veel gebeurd. Maandag 9 maart hadden we voor het eerst Lugandese les! In de veronderstelling dat onze “lerares” wel te laat zou komen zoals iedereen hier, zaten we met z’n tienen heerlijk ontspannen aan het ontbijt. Totdat Mr. Franklin en zijn vrouw, die ons dus les zou gaan geven, ineens 20 minuten te vroeg (te vroeg?! Ja je leest het goed!) kwamen. Toen moesten we op gaan schieten, ook een nieuwe ervaring! Boven op het dakterras aangekomen hingen er al een aantal zelfgemaakte posters met allerlei Lugandese woorden + Engelse vertaling op de muur, heel schattig dat ze daar zoveel moeite voor hadden gedaan (verschillende kleuren stiften, allerlei tabelletjes etc etc). De les zelf was vandaag nogal langdradig: blijkbaar werd er gedacht dat wij niet wisten wat klinkers en medeklinkers zijn, en hebben we een uur besteed aan “A-E-I-O-U” opzeggen. De les ging de dag erna verder, en gelukkig was het een stuk interessanter: we hebben onder andere geleerd hoe we iemand moeten begroeten (Ossibye otyano ba nnyabo ne ba ssebo? Buluungi!), hoe we duidelijk moeten maken dat we niet “overcharged” willen worden (Tonseera, munange!), hoe we iemand een fijne dag/nacht kunnen wensen (Siba/sula buluungi!) en daarnaast hebben we ook een liedje geleerd:
“Nasanga kapa,
Kapa Munene,
Kapa Wamaaso,
Swiriri buwanvu,
……. Hooo!
Kino kitalo!
Nge Azimba, nge azimba, nge azimba!”
Een of ander kinderliedje over een kat die steeds groter wordt, zonder een clue aan het einde, toch wel een bummer! Deze Lugandese lessen gingen door tot en met donderdagochtend. Onze leukste zin is toch wel “Oyogela amazzi” wat “you talk shit” betekent. We worden nogal raar aangekeken als we dit te pas en te onpas roepen tegen elkaar, maar wij beleven er de grootste lol aan!

Het weekend van 13-14 maart zijn we op pad gegaan, naar de “Red Chili Hideaway” in Kampala: een aanrader voor iedereen die van plan is om nog eens naar Uganda te gaan! Wat een heerlijk terrein en wat een mooi zwembad en ik voelde me zelfs niet eens heel ongemakkelijk in de kamer qua spinnen (persoonlijke overwinning, voor degenen die hier vanaf weten)! We hebben onze spullen weggelegd, cocktails en pizza’s besteld en heerlijk gegeten. Rond half elf zijn we richting het gebied Kabalagala gegaan, waar wel een aantal pubs/clubs zouden zitten: onze eerste stapavond! Eerst hebben we bij Deposh gezeten, onder het genot van biertjes, waterpijp en live muziek, heel chill! Vooral die live muziek was echt hilarisch: die afrikanen kunnen me een potje losgaan! Vervolgens zijn we doorgelopen naar Capitol pub, wat echt alles was wat ik van het uitgaan in Afrika had verwacht: billenschud-muziek, heeeel veel Ugandezen, openlucht, barretje in het midden met rieten dak, lekker warm met een windje: het was echt fantastisch! In je kruis gegrepen worden door meerdere vrouwen (ja de vrouwen, niet eens de mannen!) namen we dan maar even op de koop toe. De dag daarna, lichtelijk vermoeid, aan het zwembad met een victoria-meer-windje (wat pal naast het hostel lag) en een cocktail: wij waren helemaal ontspannen en klaar voor week 3!

Zondag 15 maart begon het echte werk: we moesten langs aan aantal kerken binnen de communities waarin wij onderzoek zouden gaan doen, om onszelf voor te stellen en alvast wat vertrouwen te creëren. Hier ziet een kerk er onder andere uit als een houten hutje met een rieten dak, op palen, waar een bandje speelt en er constant gezongen wordt. Daarnaast had de dominee een soort hawai-overhemd aan: echt fantastisch! Over het algemeen ging het voorstellen wel goed, ondanks dat we één dienst hebben gemist door een kleine miscommunicatie wat betreft het vervoer (African Time…). Daarna zijn we voor het eerst de slums ingegaan, wat een bijzondere en tegelijkertijd heftige ervaring was. Licht claustrofobisch, maar vooral verwonderd was ik over hoe krap en klein de huisjes zijn en vooral de ruimte tussen de huisjes is. Erg indrukwekkend!

Halverwege week drie hadden we voor het eerst weer regen sinds aankomst, de temperatuur was daardoor echt heerlijk! Ik heb deze week vooral aan mijn questionnaires gezeten, wat nog een hoop werk was. Ook heb ik deze week voor het eerst een Maribu-ooievaar gezien: dit is een vleesetende vogel, die sinds de tijd van Idi Amin (de dictator die zijn slachtoffers, naar het schijnt, voor de krokodillen gooide en onder wiens bewind Kampala bezaaid was met lijken…) in en rond Kampala door de lucht cirkelen, op zoek naar eten. Deze beesten zijn niet alleen angstaanjagend maar ook nog eens ontzettend groot: als ik er naast zou gaan staan komt deze vogel zeker tot voorbij mijn middel! Als je er eenmaal eentje hebt gezien, zoals dat natuurlijk bij alles is, zitten ze ineens overal. Vooral in hoge bomen zitten ze soms met meer dan tien tegelijk!

Afgelopen weekend was echt een van de leukste, sportiefste en meest fantastische weekenden uit mijn leven. We zijn naar Jinja geweest! We zaten middenin de natuur in een hostel, met prachtig uitzicht op de Nijl! Na aankomst besloten we om te gaan mountainbiken. De omgeving was prachtig en het is erg leuk om tussen de lokale bewoners te zijn en te zien hoe alles hier in z’n werk gaat. ’s Avonds lag er een boot op ons lag te wachten in de Nijl waarmee we zouden gaan varen en zo vanaf de rivier de zonsondergang konden zien. Het was een soort longtailboat waar ik ook al mee had gevaren in Bangkok, maar dan wat groter. Iedereen was nog hartstikke moe van de fietstocht en niemand had nog gegeten, dus toen we allemaal aan een biertje gingen in de boot was het al snel lachen gieren brullen. De tocht zelf over de Nijl was prachtig: heel veel verschillende soorten vogels gezien, een varaan, even gestopt op een eilandje en daar mooie foto’s kunnen maken, en vervolgens weer terug naar het beginpunt. Zondag was RAFT-DAG! De rit naar het beginpunt was echt prachtig: dwars door de ongerepte Afrikaanse natuur waar af en toe mensen wonen in van die gekke kleine bruine van klei gemaakte hutjes, absoluut afgesloten van de bewoonde wereld. Iets wat wij ons niet kunnen voorstellen, en het was dan ook erg onwerkelijk om dit in het echt te zien en te ervaren. Het raften zelf was echt iets wat ik nooit zal vergeten: spanning en adrenaline overheersten en uit de boot vallen en meegesleurd worden door de stroming gaf een enorme kick! I wanna go again (degenen die de foto’s op facebook hebben gezien en mijn enorm charmante gezichtsuitdrukkingen hebben mogen aanschouwen, kunnen zich voorstellen hoe gaaf ik dit vond).

Ondanks dat deze blog ontzettend lang begint te worden, toch nog ook even een onderzoeks-gerelateerde update: deze week is de dataverzameling begonnen en ik heb inmiddels 12 interviews achter de rug. Ik interview op dit moment moeders met niet-ondervoede kinderen in health centers in en rondom Bweyogerere (waar ik woon) en ik ga aankomende vrijdag voor het eerst moeders met wel-ondervoede kinderen interviewen in een lokaal governmental hospital: spannend! Het interviewen zelf is een hele klus, maar wel een leuke: ik stel een vraag, die wordt vertaald naar het Lugandees, de respondent antwoordt in het Lugandees, dat antwoord wordt terugvertaald naar het Engels voor mij en ik vul het antwoord in op de questionnaire. En zo gaat het 58 vragen lang. Hierdoor wordt ergens op doorvragen best wel bemoeilijkt, maar het gaat tot nu toe best prima: nog 88 interviews te gaan!

Als je het hebt gered tot het einde van dit verhaal, well done! Binnenkort weer een blog, en hopelijk wat sneller dan deze om dit soort ellenlange verhalen te voorkomen, haha! Veel liefs vanuit Kampala!