De tijd is letterlijk voorbij gevlogen: alweer meer dan drie weken geleden sinds mijn laatste blog, oeps! Ik zal proberen afgelopen tijd zo kort en krachtig mogelijk samen te vatten.

Mijn laatste blog eindigde bij het feit dat we naar een voetbalwedstrijd konden gaan, dit hebben we uiteindelijk ook doorgezet en op zondag 5 april zaten we dan toch echt in het Namboole National Stadion, vlakbij ons huis. Dit stadion is weer een typisch voorbeeld van hoe Ugandezen de zaken hier regelen: de helft van het stadion wat grenst aan de grote weg ziet er goed uit: geschilderd, onderhouden en wel. Maar als je wat verder loopt, blijkt de andere helft van het stadion enorm vervallen, lelijk en vies te zijn. Maar “dat ziet toch niemand” (ja, wel dus, aangezien daar ook gewoon een weg langs loopt, zij het iets minder druk bezocht)... De wedstrijd zelf was niet echt van een hoog niveau, maar wel heel leuk om te zien hoe uitbundig Afrikanen juichen als er gescoord wordt en hoe het er hier aan toe gaat! Na de voetbalwedstrijd zijn we uit eten geweest met de pastoor, in wiens kerk we de afgelopen keer die fantastische dienst hadden meegemaakt. En toen was het alweer het begin van week 6!

Maandag 6 april zijn we naar een strandje op een uurtje rijden van ons huis vandaan geweest: K.K. Beach. Dat was weer een hele ervaring, natuurlijk door het inmiddels bijna “normale” aangestaard worden door iedereen, nu vooral omdat wij in ons bikinitopje liepen en Ugandezen absoluut niet snappen waarom wij onszelf zo blootstellen aan de zon. Hier willen mensen juist lichter zijn en ze dragen dan vaak ook lange(re) kleding op het strand. Ook zit in bijna alle “schoonheids-producten” (zoals dagcreme, bodylotion etc) bleekmiddel! Ik heb die dag ook voor het eerst op een jetski gezeten! Dat was echt ontzettend gaaf, en gaf een enorme adrenalinekick! Raften en jetskieën: check. Nu nog bungeejumpen…! Dan is mijn bucketlist voor Uganda wat dingen-die-mama-heel-erg-eng-zou-vinden-en-liever-niet-wil-weten (love you, mam!) betreft, weer klaar.

De rest van die week was redelijk frustrerend doordat ik niets kon doen qua onderzoek: bij bijna elke locatie, organisatie of kliniek waar wij aankloppen blijkt namelijk dat we toch weer bepaalde toestemmingsbrieven nodig hebben die we dan net weer niet bezitten, of althans, niet voor het gebied waarin we via die desbetreffende organisatie willen gaan onderzoeken. Het Ugandese systeem wat dit betreft is vooral samen te vatten in “van het kastje naar de muur gestuurd worden” waardoor wij dus steeds net niet de juiste toestemming hebben. Daarnaast hebben we te maken met ongelooflijk veel bureaucratie en corruptie, wat het verkrijgen van toestemming ontzettend lastig maakt en waar dus (blijkbaar) weken overheen gaan… Wij hadden dit soort toestemming natuurlijk vantevoren al vanuit NL geregeld, met de verwachting dat we wel op wat tegenstand zouden stuiten. Maar we hadden niet verwacht dat die papieren helemaal nergens geaccepteerd zouden worden; toen we daar achter kwamen was dat dus heel erg balen! Op dit moment hebben we nog steeds struggles met die toestemming: er liggen nu allerlei documenten en verzoeken bij de KCCA: een hoog orgaan in Kampala. Zij hebben ons weer doorgestuurd naar het Ministry of Health, en we wachten op dit moment op “toestemming” vanuit hen. Leuk puntje: mocht dit lukken, hebben we wel landelijke erkenning voor de “juistheid” en (sociale) waarde van ons onderzoek, dus vanuit het ministerie, wat best een groot compliment is! Deze stempel gaat dan zeker ingelijst worden. En met deze toestemming zouden we dan in alle ziekenhuizen en klinieken door heel Uganda kunnen interviewen en overwinnen we op die manier alle obstakels in 1 keer. Maar, afkloppen en duimen: vanmiddag horen we of het gelukt is of niet!

Zondag 12 april was de grote dag: de start van onze SAFARI! Samen met Marieke, Tim, Ilse en Anke vertrokken we ’s ochtends om 7:00: heel leuk, in zo’n safaribusje met gordijntjes en een dak wat open kan en waar je bovenop kan zitten en zelfs een stopcontact zodat je onderweg je camera op kunt laden, want “you always have to hold on your camera when you are in the wild, nature is very unpredictable”. Ah, oke! Multifunctioneel! De score van dag 1 was gelijk al heel goed: we waren nog geen twintig minuten in Queen Elizabeth National Park of we zagen al everzwijntjes, stokstaartjes, en bavianen en olifanten die zomaar de weg overstaken! Echt te bizar maar zo leuk. Rond een uurtje of vier kwamen we aan bij Kazinga Channel, waar we met de boot het kanaal tussen twee grote bekende meren op gingen. Daar hebben we ontzettend veel gezien vanuit de boot: bavianen, waterbuffels, krokodillen, enorm grote zeearenden, nijpaarden, olifanten, everzwijnen, verschillende soorten vogels, hele grote hagedissen… heel vet! Vooral buffels zijn ontzettend nieuwsgierig, wat echt hilarische foto’s heeft opgeleverd: 50 buffels die allemaal met hun rug naar ons toestaan, maar ook allemaal met een gedraaid hoofd en een blik van “Wat doen deze mensen hier en waarom verstoren jullie onze rust?!”. Na dit ontzettend mooie begin van onze week doorgereden naar de accommodatie: een aantal huisjes midden op de savanne. En dat hebben we geweten: toen we naar bed gingen, liepen er twee nijlpaarden op tien meter van onze slaapkamers vandaan Bizar!

Ik bedenk me nu wel dat als ik de rest van mijn safariweek, welke nog 6 dagen telt, zo uitgebreid ga toelichten, deze blog wel belachelijk lang gaat worden. Laat ik het erop houden dat ik de meest geweldige week ooit heb gehad: ontzettend veel mooie beesten en natuur gezien, de meest prachtige views vanuit de bergen, en toch ook wel een groot hoogtepunt: op 1 meter afstand van een zilverrug gorilla gestaan! Dit is nog wel even het toelichten waard: op dag 4 hebben we een gorilla-tracking gedaan, midden in Bwindi Impenetrable Rainforest. Ik vond het superspannend om het regenwoud in te gaan (spinnen!), en zoals we ook al verwacht hadden gingen we na 5 minuten al off track en moest er met een machete een “pad” gehakt worden. En ineens, na nog maar 15 minuten gelopen te hebben, stuitten we op de gorilla’s, totaal onverwacht. ADEMBENEMEND. Het was een familie van 22, met 2 zilverruggen en zelfs een aantal kleintjes. We hebben een uur bij de gorilla’s doorgebracht: ze gedragen zich enorm menselijk en het was erg bijzonder om dat in het echt te zien. Ze knuffelden en communiceerden met elkaar, aten met hun handen en ik stond daar gewoon met mijn neus bovenop! Echt het allermooiste en vetste wat ik ooit heb gezien. Naast dit mooie avontuur hebben we ook nog lions én de tree climbing lions gezien, wat ook echt een prachtig gezicht was. We hebben nog chimpansee-tracking gedaan in Kyamburo Gorge, Queen Elizabeth, die helaas niet mocht baten: na 3,5 uur gelopen te hebben waren we aan het einde van de track zonder chimpansees gezien te hebben. Tsja, ook dat is de natuur: die laat zich niet leiden en eigenlijk gaf dat des te meer aan dat het geen dierentuin is, wat het ook weer een stukje “echter” maakt. Zaterdag 18 april was deze fantastische week ten einde, helaas, maar bij thuiskomst hadden we allemaal weer goede moed om verder te gaan met het onderzoek!

Begin vorige week zijn Tim en ik naar Nurture Africa geweest, een organisatie waarmee ik contact heb gelegd. Een reünist van Whanau (mijn dispuut), is arts in Uganda. Ik had haar gecontact via facebook, met het bericht of ze misschien iets kon betekenen voor mijn onderzoek. Zij verwees me door naar een collega van haar, aangezien ze op dat moment in Nederland was. Na het eerste contact hadden we een afspraak gemaakt voor een oriëntatiegesprek op dinsdag 21 april Daar aangekomen zag het er rooskleurig uit: ze hadden een register met allerlei gegevens van ondervoede kinderen die nog terug moesten komen voor follow up. Wij konden hen gaan bellen en hen op die manier uitnodigen om volgende week maandag langs te komen. Zo had de organisatie gelijk haar follow-up, en wisten wij zeker dat wij ondervoede kinderen te zien zouden krijgen. Win-win! Helaas viel de werkelijkheid tegen en hebben we geen één ondervoed kind gezien in de kliniek. Dit is een heel goed voorbeeld van de tegenslagen die we al een aantal keer gehad hebben: je doet ontzettend veel moeite om ergens te komen, reist meer dan een uur heen en een uur terug naar bepaalde locaties, meerdere malen per week (in Uganda moet je altijd eerst “kennismaken” en dan moet er nog van alles geregeld worden, dus eer je daadwerkelijk begint met interviewen, ben je ook alweer een week en een boel reiskosten verder), we bellen en regelen een hoop af, we geven best wat geld uit en uiteindelijk levert het niets op. Dit is af en toe erg frustrerend, maar we blijven proberen. Zoals ik eerder al vertelde, vestigen we onze hoop nu op de toestemmingsbrieven vanuit het ministerie, waarmee we in een ziekenhuis waar alle ondervoede kinderen uit heel Kampala naar worden doorgestuurd kunnen interviewen. Dat zou natuurlijk ideaal zijn! Tot dan, fingers crossed!

Maandag hebben we natuurlijk ook koningsdag gevierd hier, want Willie’s verjaardag mag niet ongemerkt voorbij gaan! We waren vanuit de Nederlandse Ambassade uitgenodigd voor een feest in de residentie van de ambassadeur, wat bij aankomst echt een belachelijk, enorm, bizar groot huis bleek te zijn. Althans, het huis zelf heb ik eigenlijk niet eens gezien aangezien we al met meer dan 300 man en verscheidene partytenten in zijn voortuin stonden. Gratis drank, Nederlandse muziek, KAASBLOKJES, HARING en OLIEBOLLEN en heel veel Nederlandse mensen met wie we ons lief en leed over Uganda natuurlijk heel goed konden delen, maakten deze avond echt tot een groot succes. Vooral de kaas, eigenlijk. Als de ober met zijn dienblad weer langs kwam lopen, stortten alle aanwezige Nederlanders zich als een soort hyena’s op hem: het is een wonder dat deze man de avond zonder kleerscheuren heeft overleefd. Hoe erg je iets kan missen wat in Nederland zo normaal is, haha! Na dit fantastische feestje zijn we nog naar een “muzungu-bar” genaamd Iguana geweest, waar we onder het genot van een aantal biertjes nog lekker hebben meegzongen met Marco Borsato! Natuurlijk misten we wel alle bombarie en grootsheid van het vieren van koningsdag in Nederland, maar toch hebben we er op deze manier weer een hele bijzondere en unieke dag van gemaakt, om nooit te vergeten!

Volgens mij ben ik nu wel weer bij! De laatste maand is inmiddels ingegaan, over precies vier weken vertrekken we naar het vliegveld hier, op weg naar huis. Time flies when you’re having fun! Volgende week begint ook het echte werk qua scriptie: dan is de dataverzameling klaar en komen de data-analyse en het schrijven van de scriptie zelf aan bod. Ik ben benieuwd, maar heb er ook veel zin in!

Veel liefs uit Kampala!