Week 10, 11, 12 – Het einde nadert…

Als ik het zo opschrijf, klinkt het erg onwerkelijk: over 8 dagen kom ik alweer naar huis! Time flies when you’re having fun, en mijn tijd hier is daar het ultieme bewijs van! Alweer bijna 3 maanden achter de rug, en de dag van aankomst voelt als gisteren. Ik geniet hier nog maar even optimaal van het zomerweer, want heb al van verschillende kanten vernomen dat het weer in Nederland op dit moment nogal te wensen overlaat… Maar ik probeer natuurlijk de heerlijke Afrikaanse zon mee terug te brengen!

Afgelopen drie weken ben ik bezig geweest met het afronden van dataverzameling, analyseren en het schrijven van mijn scriptie. Vrijdag 1 mei ben ik de sloppenwijken in gegaan met Tim, en onze twee Ugandese onderzoekers. Op het moment dat je vanaf de “grote weg” de sloppenwijken in gaat, is het alsof je een geheel andere wereld binnen stapt. De smalle gangetjes met waslijnen zodat het een soort doolhofachtige survival-tocht is, overal afval, vrouwen in lange rokken die voorovergebogen in ijzeren potten – die balanceren op een gammel rekje boven gloeiende kolen - staan te roeren, heel veel stof, brandende zon, de geur van verbrand plastic en allerlei andere, niet thuis te brengen geurtjes… De huisjes zelf zijn vaak 1 tot 3 vierkante meter, de deur is een gordijn dat provisorisch is vastgemaakt, de daken zijn gietijzeren platen die met een enkele spijker vastzitten. Terwijl we door de sloppenwijken liepen, kregen we te horen dat al deze huisjes overstromen als het gaat regenen, door de modderstromen en de grote plassen die dan ontstaan. Dat beeld vormde zich in mijn hoofd en dit was zo’n grote spiegel met betrekking tot hoe goed wij het hebben in Nederland. Hier is het elke dag een uitdaging om te overleven, wij wonen in grote huizen met stromend water en elektriciteit. Ik verwonderde me vanuit het vliegtuig ook al over de weinige lichtjes hier, now it all makes sense: in de vele sloppenwijken die Kampala bezit, is geen elektriciteit aanwezig en hebben ze ’s avonds vuurtjes, kaarsjes of gaslampjes, wat natuurlijk vanuit een vliegtuig niet te zien is.

Al met al is het steeds een hele ervaring om door de sloppenwijken te lopen, om middenin een situatie te staan die we ons vanuit Nederland absoluut niet kunnen voorstellen. In de sloppenwijken kwamen we regelmatig ondervoede kinderen tegen. Dit is wederom erg confronterend om te zien: met een bovenarmomtrek van 9 centimeter zagen deze kinderen er zo fragiel en breekbaar uit, dat ik er onmiddellijk stil van werd. Het lezen over ondervoeding is heel anders dan het daadwerkelijk zien van een ondervoed kind. Dit maakte mijn onderzoek voor mij veel echter en tastbaarder.

Enfin, na dit heftige dagje stond het weekend voor de deur, en gingen we zondag richting de craftsmarket: er moesten souvenirs voor iedereen thuis ingeslagen worden. De crafts-market is een erg schattig pleintje met allerlei verschillende kleine winkeltjes waar ze enkel handgemaakte spullen verkopen. Prachtig om dit Afrikaanse, pietepeuterige vakmanschap te zien, heel knap!

Maandag 4 mei was de laatste dag dataverzameling voor Tim en mij: eindelijk! We zaten al meer dan drie weken te wachten op toestemming om in ziekenhuizen te mogen interviewen, met een hoop teleurstellingen van dien. Er was ons echter verteld dat we vandaag terecht konden in een nabij gelegen ziekenhuis (Naguru Hospital) waar we deze toestemming niet nodig hadden en de laatste questionnaires konden gaan afnemen. We hadden van tevoren eigenlijk al moeten weten dat dat natuurlijk te mooi klinkt om waar te zijn. En dat was het ook: de begeleider vanuit de Afrikaanse organisatie met wie wij samenwerken was er ook, en dit betekent meestal veel problemen en een tergend langzame gang van zaken. En inderdaad: we mochten niet interviewen omdat hij blijkbaar van alles nog moest regelen, wat op, again, een hoop bureaucratische rompslomp uitdraaide. Uiteindelijk, na vier uur wachten en géén questionnaires, werd ons verzocht morgen terug te komen met bepaalde papieren die we in moesten vullen. “Ja, dat hebben we eerder gehoord”. Op dit punt hebben wij besloten de dataverzameling te laten voor wat het was: we hadden ons target van 100 personen al bereikt (ik had er inmiddels 109) en hiermee konden we aan de slag! De analyses konden beginnen. Finally!

De analyses gingen redelijk soepel. Op wat statistische probleempjes met SPSS na (waar ik hier niet op in ga, saaaaaai) was ik na 2 dagen klaar. En, hieperdepiep, HOERA, ik had een statistisch significant verband (dit betekent dat deze resultaten ook vertaalbaar zijn naar de gehele populatie, en niet alleen gelden voor de moeders binnen mijn onderzoek)! De belangrijkste conclusie luidt als volgt: “Children, who have been breastfed for a period between 12 and 18 months, have a higher chance of being malnourished, compared to children who have been breastfed for less than 12 months”. Dit wil eigenlijk zeggen dat moeders niet langer dan 12 maanden moeten borstvoeden, willen ze hun kind behoeden voor ondervoeding. En het meest interessante is dat dit de literatuur die ik heb gebruikt als aanleiding voor mijn onderzoek, tegenspreekt. Dit levert dus veel goede ideeën voor vervolgonderzoek op ☺

Na het ontdekken van dit verband, en het euforische gevoel en de adrenalinekick die hiermee gepaard gingen, ging ik zaterdag 9 mei doen wat ik al ontzettend lang wilde doen: BUNGEEJUMPEN! Over adrenaline gesproken: dit gierde door mijn lijf toen de bungee in beeld kwam. We waren in Jinja, waar de “Nile High Bungee” stond: een 50 meter hoge bungeejump-stellage boven de Nijl. Na het aftikken van toch wel eigenlijk veeeel te veel geld (maar het was het waard) liep ik de steiger op. Met een uitzicht waar je “u” tegen zegt, en ontzettend veel kriebels in mijn buik, werd ik in een soort tuigje gehesen, en mocht ik helemaal aan het uiteinde in een stoel gaat zitten. Ik had verwacht dat ze met een soort fancy systeem aan zouden komen zetten, waar mijn voeten in vastgemaakt zouden worden. Nope. In werkelijkheid draaiden ze een doodnormale badhanddoek om mijn enkels, en deze werd een soort van vastgezet met iets wat op een key-koord leek. Aan het uiteinde zat een lusje, welke werd vastgehaakt aan het bungeetouw, en dat was het. “Ready to go!”. Met mijn voeten natuurlijk aan elkaar vastgebonden, hupste ik naar de rand. Ik had gedacht dat mijn gedachten door elkaar zouden razen en ik ontzettend zenuwachtig zou zijn, maar op het moment dat ik zonder enig houvast op de rand stond, stonden mijn gedachten stil en daalde er een soort rust over me heen: eindelijk, na zo lang wachten, mocht ik gaan! Ergens op de achtergrond hoorde ik “Ready to go! 3… 2… 1…” maar tussen 2 en 1 sprong ik al. Met een duik alsof je het zwembad in springt vloog ik naar beneden: OH MIJN GOD! Bungeejumpen is echt het aller- allergaafste wat ik ooit heb gedaan. Ik kon alleen maar “BEST TIME EVERRRRR!” roepen en ik ben in de uren daarna nog intens gelukkig geweest. Als ik er nu aan terugdenk, voel ik de adrenaline nog steeds. Heerlijk! Kan het iedereen aanraden ☺

Daarna ben ik vrijwel alleen maar bezig geweest met het schrijven van mijn scriptie. We hebben een internet-café’tje genaamd Prunes ontdekt, waar je heerlijke koffie kan drinken en de WiFi acceptabel is. We zijn inmiddels kind aan huis en zitten er vrijwel elke dag met onze laptops lekker te typen. Op dit moment dus ook: een soort ubb, maar dan buiten, met een hele chille temperatuur, geen irritante bewakers die - als je een halfuur weg bent - je spullen weghalen, en chill eten (erg belangrijk!).

Volgende week rond deze tijd zijn we op weg naar Entebbe, waar ook het vliegveld is. Aangezien we donderdag-op-vrijdag-nacht vliegen, maar we onze prachtige periode hier feestelijk af willen sluiten, hebben we besloten om woensdag al daarheen te gaan en daar in een hostel te overnachten. Op deze manier kunnen we woensdag en donderdag overdag nog lekker naar het strand en uit eten, zonder ons zorgen te hoeven maken over spullen inpakken e.d. En donderdagavond kunnen we dan in alle rust, zonder in de traffic-jam vanuit Kampala naar Entebbe te zitten, naar het vliegveld om relaxt aan de vliegreis terug te beginnen.

Nu ik erover nadenk: dit is dan waarschijnlijk ook gelijk mijn laatste blog vanuit Uganda… wat een gek idee! Nog 8 dagen scriptie schrijven, maar zeker ook bewust genieten en alles hier in me opnemen: van de temperatuur, de natuur, de bizarre dingen om me heen, de prachtig geklede vrouwen, de vervallen huisjes, de “afrikaanse geur” in de lucht, het feit dat ik altijd vies en stoffig ben en ontzettend veel zin heb in de douche thuis, de community waar wij middenin wonen, het bizar drukke en ongeorganiseerde verkeer, het feit dat de stroom om de dag uitvalt om onverklaarbare redenen, de fantastische groep met wie ik alles hier heb mogen meemaken… Ik krijg dit niet gauw meer terug en probeer alles zo goed mogelijk te onthouden!

Veel liefs, voor de laatste keer, vanuit het prachtige, stoffige, vieze, mooie en bizarre Kampala, en tot heeeel gauw!