Dag 1 in Kampala!
Door: Astrid
Blijf op de hoogte en volg Astrid
06 Maart 2015 | Oeganda, Kampala
Zondag 1 maart: het avontuur zou vandaag beginnen. Om kwart over zes stond ik al naast mijn bed, zodat ik nog eventjes uitgebreid kon genieten van de heerlijke douche bij mijn ouders en rustig al mijn spullen na kon lopen. Voor ik het wist waren we onderweg naar Schiphol, waren mijn spullen ingecheckt en zaten we aan de koffie bij het Color Café, boven ingang C, vertrekhal 3. De ochtend was één grote waas en het ging allemaal nogal aan me voorbij. Nadat ik uitgebreid had geknuffeld met mijn gehele uitzwaai-comité kon het dan echt beginnen: op naar Uganda! De reis was chaotisch, warm (sinds wanneer is het niet-normaal warm in een vliegtuig? Normaal sterf ik van de kou) en lang: met een overstap in Istanbul en een tussenstop in Kigali, Rwanda hadden we het na 11 uur toch wel een beetje gehad. Op maandag 2 maart om 04:10 lokale tijd kwamen we dan toch eindelijk aan in Entebbe, en hoe! Met een temperatuur van 21 graden rond die tijd kon je het gerust een tropisch binnenkomen noemen: bepakt en bezakt met al onze bagage strompelden we naar de taxi’s, om vervolgens in de meest bizarre, gekke en angstaanjagende autorit in mijn leven terecht te komen. Om een lang verhaal kort te maken: Uganda heeft welgeteld nul verkeersregels. Het is nog net zo dat de auto’s semi-links proberen te rijden, maar van lijnen op de weg of het zich houden aan de snelheidsvoorschriften was totaal geen sprake. Op stukken waar borden met “50” blijkbaar voor de decoratie stonden, reden wij met een bescheiden 120 km/h al zigzaggend richting Kampala (wat een luxe dat wij in onze taxi überhaupt wisten hoe hard we reden; in de andere taxi, en in de meeste auto’s in Kampala, is geen kilometerteller aanwezig). Tegenliggers, die hun groot licht aanhadden alsof dat heel normaal was, reden steeds nét niet tegen ons aan en dit heeft mij toch wel een aantal bijna-dood ervaringen bezorgd. Daarnaast liepen er, tussen al het auto-geweld door, tientallen mensen met een grote variatie aan bagage op hun hoofd, fietsten er af en toe wat mannetjes op een veel te oude mountainbike vlak voor de auto langs en waren er kinderen tussen de 4 en 8 jaar in hun eentje op weg naar school (die om 6 uur ’s ochtends begint?!). Ook waren er om de haverklap onverwachte verkeersopstoppingen waardoor onze chauffeur steeds net op zo’n halve centimeter van de auto voor ons tot stilstand kwam, die overigens volgestopt zat met mensen (armen en benen staken door de raampjes naar buiten). Na een korte stop onderweg en wat momentjes van hyperventilatie van onze kant, begaven we ons weer in het gedrang: dit resulteerde meteen in het feit dat de autodeur van de chauffeur werd dicht-gereden door een tegenligger, aangezien hij eventjes was vergeten deze te sluiten. Dat bezorgde hem verder geen schrik: wij vonden dit echter toch redelijk frappant. Na deze bijzondere taxirit kwamen wij om een uur of 7 aan in ons appartementencomplex. Iedereen was al een goeie 24 uur wakker en een beetje uit z’n hum: na een zeer gewenst ontbijtje ging iedereen rond een uur of 11 even naar bed, om vervolgens om 4 uur te beginnen aan een wandeling naar het restaurantje waar we iets zouden gaan eten. Ik waande me echt in een droom: we zijn door een aantal “woonwijken” gelopen, en ik heb me nog nooit zo bekeken gevoeld. “Mzungu, mzungu! Bye bye, Mzungu!” oftewel (vrij vertaald): “Blanke, blanke! Doei, blanke!” werd ontzettend vaak geroepen. Het woord “aanstaren” heeft een hele nieuwe dimensie gekregen vandaag. Hiernaast was de wandeling echt prachtig: de vervallen huisjes, de palmbomen, de muziek, de kraampjes met niet thuis te brengen etenswaren, de loslopende kippen/geiten/honden, het stof, de typische “Afrikaanse geur” die constant in de lucht hangt, de prachtig geklede Afrikaanse vrouwen met jerrycans op hun hoofd, de spelende kinderen die ons met grote ogen gadesloegen: het was zo prachtig en onwerkelijk tegelijk! Na een klein uurtje kwamen we aan bij een van de grotere straten van Kampala en hebben we geleerd dat “de straat oversteken” een vak op zich is (neem het beeld van de taxirit welke ik eerder beschreef in je hoofd, en stel je mij dan voor die daar tussendoor probeert te lopen… Mission Impossible). Ook hebben we kennisgemaakt met de Afrikaanse “mañana mañana” manier van – eigenlijk – ALLES: zich voortbewegen, praten, problemen oplossen… Alles gaat met een tempo van werkelijk niks, haha. Voor ons altijd gehaaste Hollanders was dit natuurlijk hartstikke wennen, en voor mij als controlfreak al helemaal. Maar gelukkig heb ik nog drie maanden om hierop te anticiperen: jullie herkennen me vast niet meer terug als ik weer in Nederland ben :). We moesten allemaal nog even langs een ATM en kwamen toen terecht in een volgepropt busje waar iedereen half op elkaars schoot zit, compleet met kinderen, dieren en bagage etc etc (waar dus inderdaad de armen en benen van iedereen bijna uit het raam steken). Heel gaaf. Toen hebben we vervolgens ongeveer een uur gedaan over het pinnen, omdat er een rij stond en de automaat het om onverklaarbare redenen niet deed, en toen ineens weer wel. And nobody gives a shit. “Een uur langer wachten? Twee uur? Maakt mij niet uit. We hebben toch de hele dag. Mañana mañana!”. Echt hilarisch! We hebben toen allemaal 400,000 shilling gepind, wat ongeveer 125 euro is. Een water kost hier 1000 shilling, oftewel 30 cent. Aan die 125 euro zullen we dus voorlopig wel genoeg hebben. Met voor Ugandese begrippen enorm veel geld op zak, gingen we terug naar waar we zouden gaan eten. Nu is het inmiddels 22:13 en zit ik op het dakterras met ongeveer 20 graden deze blog te schrijven: de eerste, korte dag met maar 3 uur slaap na een reis van 14 uur en het daarvoor 26 uur aan een stuk wakker te zijn geweest, is voorbij en ik heb nu al een blog van bijna anderhalve pagina geschreven: Uganda is een fantastisch land en ik heb nog niet eens een halve procent meegekregen van alles wat hier gaande is. Ik verheug me ontzettend op de komende weken!
-
06 Maart 2015 - 18:00
Sanne:
Dit belooft nog veel meer leuks!! XXX -
06 Maart 2015 - 19:14
Frank Kemme:
Hoi Astrid, wat een avonturen al en wat schrijf je leuk, lachen hoor. Kijk nu al uit naar je volgende verslag. Manana manana, ik ken het can Curacao. Over 3 maanden ben je het stressen volledig verleerd! Groeten -
06 Maart 2015 - 19:57
Ellis Mosmonster:
klinkt zo gaaf!! xxx -
07 Maart 2015 - 04:14
Louise:
Waaauw assie, klinkt al goed! Geniet ervan daar!!! Xxx -
07 Maart 2015 - 09:12
Mama:
Hoi lieverd, fijn dat we nu ook je reisverslagen kunnen lezen. Alhoewel je stem af en toe horen toch ook wel heel fijn is. Ik zou zeggen 'op naar een volgende gave week' ; hebben wij ook weer wat te lezen. Love youuuuuu! -
07 Maart 2015 - 09:32
Rob:
Je journalistieke kant komt weer boven. Gaaf verslag. Mooie ervaringen. Foto's zijn ook fantastisch. -
07 Maart 2015 - 17:58
Jane:
Super leuk schattie!!<3 -
08 Maart 2015 - 11:37
Carly :
haha as! klinkt fantastisch en herkenbaar! Zuid Afrika is niet veel anders haha:) geniet liefje!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
